Το φοβόμασταν από καιρό δεδομένου του οικο-ανθρωπολογικού τους αποτυπώματος. Και έγινε… Με το άνοιγμα μέρους της περίφραξης που χρησιμοποιούνταν για την τακτοποίηση της κεντρικής πλατείας του Κορυδαλλού για την έλευση του μετρό, η πλατεία παρουσιάστηκε στην πιο σπάνια, παρωχημένη και περιθωριακή εκδοχή της :
Η πλατεία ως οικόπεδο προς οικοδόμηση . Και ενώ υπάρχουν 2 παιδικές χαρές σε άλλες δυο πλατείες σε απόσταση μικρότερη του χιλιομέτρου, η κεντρική πλατεία της πόλης έχει στη μια γωνιά της την είσοδο και την έξοδο του μετρό ενώ δωρίζει το μεγαλύτερο μέρος της στους τσιμεντότοιχους, στις παρδαλές σιδεριές και στις πλαστικούρες 2, 3 παιδικών χαρών (sic !!!). Και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο κιτς και στην αδαοσύνη των όσων το αποφάσισαν μπροστά στο τι καταδικάζονται να αναπνέουν τα όποια παιδάκια τολμήσουν να τις χρησιμοποιήσουν, δεδομένου του άγριου κυκλοφοριακού – μέρα/νύχτα – γύρω από την πλατεία, ή και σε τι επίπεδα θορύβου θα υπόκεινται πάλι για τον ίδιο λόγο. Οσο για κάτι πράσινο ; Ούτε μετρημένο στα δάχτυλα.
«Η πλατεία μας μας ωθεί μεν να κατανοήσουμε τον αστικό χώρο στον οποίο ζούμε αλλά, κυρίως, να συνειδητοποιήσουμε τον χώρο στον οποίο θα θέλαμε να κατοικήσουμε, τον κόσμο στον οποίο επιθυμούμε να ανήκουμε… Οι πλατείες προσφέρουν ένα κλειδί ανάγνωσης χρήσιμο για την αναδιαμόρφωση του αστικού τοπίου, ενάντια στην υποβάθμιση, στον θρυμματισμό, στην διασπορά και στην ανωνυμία του σύγχρονου χώρου», γράφαμε πριν από αρκετά χρόνια.
Σε ποιο να το πεις και ποιος να σε καταλάβει ; Και έτσι πληρώνεις θες δεν θες τα δημοτικά τέλη για να συντηρείς ανθρώπους που χρησιμοποιούν – εκούσια ή ακούσια – τη καρέκλα τους για την πραγμάτωση των ανεκπλήρωτων παιδικών ονείρων τους. Εις βάρος του πολίτη και της ποιότητας ζωής του.
- Επικεφαλής της παράταξης « Οικολογική Συμμαχία» στην Περιφέρεια Αττικής
