Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του, θεωρεί την πόλη σαν την «τελειότερη μορφή κοινωνίας» που η σωστή (απαραίτητα) λειτουργία της έχει σαν σκοπό την «ευδαιμονία». Ο δε Δημόκριτος σχετικά με την «ευδαιμονία» υποστήριζε πως «Ούτε σώμασιν ούτε χρήμασιν ευδαιμονούσιν άνθρωποι, αλλά ορθοσύνη και πολυφροσύνη», δηλαδή ούτε η σωματική υγεία ούτε η οικονομική ευμάρεια φέρνουν την «ευτυχία» στους ανθρώπους, αλλά η σωστή κρίση και η (διεξοδική) σκέψη. Τα δυο τελευταία όμως – σκέψη και κρίση – αποκτώνται μέσω της παιδείας.
Η σχέση επομένως της πόλης και του Δήμου με την παιδεία είναι εκ των πραγμάτων θεμελιώδης από αρχαιοτάτων χρόνων και δεν μπορεί να είναι προσωρινή ή ευκαιριακή.
Ο χώρος της παιδείας (υπουργείο, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές) και οι ασχολούμενοι με την Τ.Α. γνωρίζουν πως η κυριότερη συνεργασία μεταξύ τους, καθορίζεται από τον Ν.1566/1985 και την Υπ. Απ. ΦΕΚ 81/1987 που προβλέπει την συγκρότηση της Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας (ΔΕΠ), του Σχολικού Συμβουλίου κλπ.
Η ΔΕΠ έχει την αρμοδιότητα να εισηγείται για θέματα σχετικά με την οργάνωση και λειτουργία των σχολείων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, την κατανομή των πιστώσεων για λειτουργικές ανάγκες των σχολείων, την ίδρυση, κατάργηση και συγχώνευση σχολείων και επίσης παρακολουθεί τη διαδικασία ανέγερσης και επισκευής σχολικών κτιρίων και το έργο των Σχολικών Επιτροπών. Μάλιστα με τον Ν.3852/2010 η παραπάνω διαχείριση γίνεται με πιο συγκεντρωτικό τρόπο που δίνει την δυνατότητα για περισσότερη αδιαφάνεια.
Επειδή επιπλέον η παιδεία και η εκπαίδευση είναι προϋπόθεση αλλά και αποτέλεσμα της οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης μιας χώρας, η αποτελεσματική λειτουργία της ΔΕΠ είναι το κλειδί για την σωστή λειτουργία των σχολείων.
Ακόμα και το Σχολικό συμβούλιο κάθε σχολικής κοινότητας, μπορεί να συμβάλλει λειτουργώντας προγραμματικά στο τέλος κάθε χρονιάς για καλύτερη λειτουργία της επόμενης (αλλά και στη διάρκεια του σχ. έτους) και όχι μόνο όταν προκύψει κάποιο σοβαρό πρόβλημα σε ένα σχολείο.
Καλό θα είναι να γίνουν με συγκεκριμένες ενέργειες πράξη, έννοιες όπως «σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία», ή «σχολείο με εκδηλώσεις για το περιβάλλον» κλπ. Αυτό όμως γίνεται χλωμό, αν λάβουμε υπ’ όψη πως το υπ. Παιδείας περιορίζει την παρουσία των μαθητών στο σχολείο μόνο στον χρόνο διδασκαλίας που συνεχώς μικραίνει. Δεν υπάρχει δηλαδή χρόνος για άλλες δραστηριότητες και ό,τι γίνεται είναι σε βάρος του χρόνου διδασκαλίας και δίκαια αντιδρούν πολλοί εκπαιδευτικοί για έλλειψη διδακτικού χρόνου. Το σχολείο εκτός των άλλων, πρέπει να προωθεί την αγάπη και το σεβασμό για το περιβάλλον, την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, την δημοκρατία, την ισότητα, τις ανθρώπινες ελευθερίες, αλλά και την αξία κάθε δημόσιου αγαθού.
Πρέπει να γίνει πλήρης αξιοποίηση των πόρων από το Πράσινο Ταμείο της Ε.Ε. και η χρησιμοποίησή τους στην παραγωγή καθαρής ενέργειας από την χρήση των ταρατσών των σχολείων (τοποθέτηση φωτοβολταϊκών), προς όφελος της κάθε σχολικής κοινότητας.
Στα πλαίσια του μαθήματος της κοινωνιολογίας, ή στο μάθημα ερευνητικών εργασιών (project) θα μπορούσε να γίνονται επισκέψεις και σχετικές εργασίες, με στόχο την εξοικείωση και γνώση των νέων για τους αυτοδιοικητικούς θεσμούς και την δημοκρατική συμμετοχική λειτουργία των πολιτών σε αυτούς.
Ακόμα η συνεργασία του Δήμου με την τοπική ΕΛΜΕ είναι απαραίτητη με σκοπό την από κοινού οργάνωση μαθημάτων ενισχυτικής διδασκαλίας για μαθητές Γυμνασίου – Λυκείου (ιδιαίτερα μαθητριών και μαθητών που προέρχονται από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα).
Ο δημότης – πολίτης στην σύγχρονη κοινωνία, ασχολούμενος με την Τ.Α., πρέπει να ξεπερνά τον ατομισμό του και διαθέτοντας γνώση και κρίση να καθοδηγεί και να ασκεί έλεγχο, απορρίπτοντας κάθε πρόταση που εξυπηρετεί κοντόφθαλμα ή προσωπικά συμφέροντα. Αντίθετα μια ημιμαθής, ή αμαθής, ή «μορφωμένη» με στρεβλό τρόπο μειοψηφία ανθρώπων, μπορούν να προκαλούν κατ’ εξακολούθηση και οικονομική ζημιά στον Δήμο, προς όφελος δικό τους. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί, έχουν αναπτύξει ικανότητες να δρομολογούν «διαδικασίες» που στο τέλος αποφέρουν οφέλη στους ίδιους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουν βοηθούς συνήθως άλλους αθώους και αγαθούς ανθρώπους που έχουν άγνοια ή οικονομική εξάρτηση…
Ειδικά για τις προσεχείς Δημοτικές εκλογές στον Κορυδαλλό, πιστεύουμε πως ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από φαινόμενα φθαρμένων προσώπων που δεν έχουν την παραμικρή προσφορά στα Δημοτικά πράγματα, που επιδιώκουν «αξιώματα» για προσωπική τους προβολή και αποτελούν με την αυταρχική συμπεριφορά τους παραδείγματα προς αποφυγή. Δυστυχώς τα πρόσωπα αυτά, με αδιαφανείς ενέργειες και υπόγειες σχέσεις, έχουν καταφέρει να είναι στα «πράγματα» με οποιαδήποτε διοίκηση στον Δήμο Κορυδαλλού πολλά χρόνια τώρα. Είναι σε όλους γνωστοί σαν πολυθεσίτες που ενδιαφέρονται μόνο για τις χρηματοδοτήσεις των φορέων που «επιβλέπουν».
Ο συνδυασμός «Δήμος για όλους», ζητά την ψήφο των πολιτών για να φτιάξουμε μαζί μια πόλη, που θα την αγαπούν οι δημότες της,
Για έναν Δήμο για όλους».
⃰ Ο Νίκος Καλογερόπουλος είναι Μαθηματικός (Παν. Αθηνών) καθηγητής Πληροφορικής, με πολύχρονη θητεία στα σχολεία του Κορυδαλλού, καθηγητής στο 1ο Λύκειο, στο ΕΠΛ, στο 5ο Λύκειο Κορυδαλλού και Δ/ντής στο 3ο και στο 1ο Λύκειο Κορυδαλλού «Μίκης Θεοδωράκης», ιδρυτικό μέλος και τ. πρόεδρος της Β΄ΕΛΜΕ Πειραιά (σχολεία Κορυδαλλού). Έχει επίσης υπηρετήσει σαν υπεύθυνος ΠΛΗ.ΝΕ.Τ στην Δ/νση Δ.Ε. Πειραιά, ήταν Δ/ντής κατάρτισης στο ΙΕΚ Κερατσινίου και επί δεκαετία ήταν πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης καθηγητών Πληροφορικής (ΠΕΚΑΠ). Ήταν Γ. Γραμματέας και τ. πρόεδρος της Β΄ ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής, εκλεγμένος σύνεδρος στα συνέδρια της ΟΛΜΕ (1ο : 1983 – 6ο : 1993 – 8ο: 1997 – 13ο : 2007) και εισηγητής στο 25ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ για θέματα Παιδείας και Εκπαίδευσης.
