Στον παγκοσμιοποιημένο χάρτη του 2013, τη στιγμή που η ανθρωπότητα έχει να επιδείξει επιτεύγματα σε κάθε τομέα, σε κάθε δραστηριότητα, φαντάζει εξαιρετικά λυπηρό έννοιες όπως η διαφορετικότητα, η ισότητα κι η ανεκτικότητα να τίθενται υπό αίρεση.
Η έξαρση του ρατσισμού ως γεγονός μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ καθώς η ιστορία δείχνει πως σε περιόδους παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και ανέχειας, κρίσης θεσμών και αξιών, ελλοχεύει ο κίνδυνος του εκφασισμού της κοινωνίας με έκδηλες τις εκφράσεις ρατσιστικής βίας.
Τα αποδυναμωμένα αντανακλαστικά των πολιτών, η ατομικότητα της σύγχρονης πραγματικότητας, η απονομιμοποίηση της πολιτικής ζωής, η απόγνωση και η απελπισία επιτρέπουν στην γκεμπελικής προέλευσης τακτική, που χρησιμοποιούν οι ακροδεξιοί δήθεν σωτήρες των χωρών, να αποδίδει καρπούς.
Δράση τώρα
Τα αίτια του κινδύνου του εκτροχιασμού και της ροπής προς το κοινωνικό φαινόμενο του ρατσισμού δεν πρέπει να αναζητηθούν σε επιφανειακές κι επιδερμικές καθημερινές εκφράσεις της δημόσιας ζωής.
Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, το μίσος και η βία καταλύουν κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας και σεβασμού στην διαφορετικότητα του άλλου, ενώ η έκφραση αλληλεγγύης, συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, παύει να είναι αυτονόητη. Έτσι η στοχοποίηση των μεταναστών, της «διαφορετικής φυλής», κι η επίπλαστη τοποθέτησή τους στη θέση του υπαίτιου των πολιτικο-οικονομικών προβλημάτων της κοινωνίας, ραγίζει το αυγό του εκάστοτε “φιδιού”.
Προϋπόθεση για να ανατραπεί η επώαση της νοσηρής αυτής κατάστασης είναι η σύμπραξη και ο κοινός αγώνας ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης και ανάλυσης του προβλήματος.
