Τα τελευταία χρόνια, η μέση ελληνική οικογένεια βιώνει εμφανώς με επιταχυνόμενο βηματισμό τόσο την υποαπασχόληση όσο και την ανεργία. Όμως η δομή της, αυτή καθ’αυτή, η οποία στηριζόμενη στην συντροφικότητα των μελών της προτάσσεται ως το προφανέστερο αίτιο του γεγονότος ότι η ελληνική κοινωνία παραμένει ακόμη, με ομολογουμένως μειωμένες ανοχές και αντοχές, ενωμένη απέναντι στην αλλοίωση των αξιών της. Αξίες οι οποίες προέρχονται από τα βάθη των αιώνων και οι οποίες υποβόσκουν και τελικά επικρατούν στο σύνολο σχεδόν κάθε ελληνικής ψυχής. Οι αξίες που μας δίδαξαν ο Σοφοκλής και ο Αριστοτέλης και οι οποίες διαπέρασαν τη νόηση και εγκαταστάθηκαν στην καρδιά όλης της ανθρωπότητας δεν είναι εύκολο να παραγκωνιστούν, όσο και αν κάποιοι εναγωνίως το προσπαθούν. Δεν μπορούμε να υποκύψουμε σε κάθε λογής αντικοινωνικές συμπεριφορές οι οποίες εδράζονται απλά και μόνο στην πίκρα της στιγμής λόγω του ότι χάθηκαν αρκετά από τα προνόμια παρελθόντων ετών. Αυτά σίγουρα θα τα ξαναβρούμε, την ανθρωπιά μας όμως δεν πρέπει να την απολέσουμε.
Έχουμε ιστορική ευθύνη ως κοινωνία αλλά και ο καθένας από εμάς ως ξεχωριστή οντότητα και αναπόσπαστο δομικό κομμάτι του κοινωνικού συνόλου, να μην ξεπουλήσουμε τα ιδανικά που μας χαρακτηρίζουν ως λαό. Ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο είχε και έχει, πολύ περισσότερο βέβαια στις τρέχουσες συγκυρίες, διττή φύση. Η δική μας συμπεριφορά θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά τρίτων απέναντί μας. Ο τρόπος με τον οποίο θα αναγεννηθεί η Ελλάδα, είναι και πρέπει στο μυαλό όλων να αποτελέσει το πιο καθοριστικό στοιχείο μέσω του οποίου θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε εκείνη την κοινωνία που θα παραδώσουμε στις γενιές που ακολουθούν.Σε δεύτερο χρόνο θα αναδιαρθρώσει όλες εκείνες τις δομές που συνεπικουρούμενες από δυσμενείς οικονομικούς και πολιτικούς εξωτερικούς παράγοντες μας έχουν οδηγήσει στην καινοφανή για τα ελληνικά δεδομένα κρίση.
Μία κρίση που είναι περισσότερο από εμφανές ότι δεν περιορίζεται στην οικονομική της διάσταση, αλλά πολύ δε περισσότερο αποτελεί κρίση δομών και πολιτικών. Πολιτικές οι οποίες δεν λειτούργησαν στον βαθμό που θα θέλαμε με γνώμονα τον άνθρωπο και την ποιότητα της ζωής μας, αλλά στόχευσαν στην εφήμερη παροχή πλαστής ευμάρειας. Η έπαρση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αλαζονεία και από εκείνο το σημείο και μετά η τρύπα του εγωισμού καταπίνει όχι μόνο το άτομο ως μονάδα αλλά και το κοινωνικό σύνολο ως επεκτεινόμενη εδαφική ρωγμή. Το οικοδόμημα της κοινωνικής συνοχής μπορεί με μερικές λανθασμένες κινήσεις να αποσαθρωθεί και να οδηγήσει στον ολοκληρωτικό εθνικό μαρασμό. Και κάτι τέτοιο είναι που όλοι μαζί, με σοβαρότητα, συνεννόηση και σύνεση πρέπει να βοηθήσουμε να αποφευχθεί.
Οι πολίτες αυτής της χώρας δεν ήταν και δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Αυτό που δικαιούνται όμως είναι ίσες ευκαιρίες και προοπτικές για την προσωπική τους ανάκαμψη και ασφάλεια. Όταν οι αριθμοί ευδοκιμούν δεν αποτελεί αυταπόδεικτο γεγονός ότι η κοινωνία διαπρέπει. Συχνά συμβαίνει το αντίστροφο, και κατά συνέπεια, λογικές που ταυτίζουν τα δύο αυτά στοιχεία πρέπει απαραίτητα να αποδοκιμαστούν και να καταλήξουν στο χρονοντούλαπο της πολιτικοοικονομικής μας ιστορίας. Η ανάπτυξη αποτελεί μέρος της συλλογικής μας προσπάθειας και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ταυτιστεί με άτομα ή μεμονωμένους ενδογενείς ή εξωγενείς παράγοντες. Πρέπει όλοι μαζί, με γνώση των ικανοτήτων μας να εργαστούμε για τον σημαντικότερο στόχο που έχει θέσει η ίδια η κοινωνία. Ο ρόλος των εκλεγμένων από τον λαό εκπροσώπων του, είναι η βέλτιστη διαχείριση των διαθέσιμων υποδομών και πόρων.
Όλα αυτά δε, οφείλουν να λάβουν χώρα άμεσα, πριν αποδομηθεί περαιτέρω η χώρα, τόσο σε επίπεδο υποδομών οι οποίες εφόσον καταστούν παρωχημένες θα είναι αδύνατο να συνδράμουν στο έργο μας, όσο και σε επίπεδο ζωτικών μονάδων. Η χώρα μας έχει ανάγκη τα μυαλά εκείνα να αναδείξουν το ταλέντο, τις γνώσεις, την εργατικότητα και εν τέλει την καινοτόμα προσέγγισή τους σε κάθε αναπτυξιακό τομέα. Δεν πρέπει βεβαίως να παραγνωρίσουμε τον ρόλο του εκάστοτε πολίτη από όποια θέση και αν μπορεί να συνδράμει και για τον λόγο αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι “κανείς από εμάς δεν περισσεύει”. Αυτή είναι άλλωστε και η δική μου θέση η όποια συνεπικουρείται από τη φράση “όλοι μαζί μπορούμε περισσότερα” και κατά συνέπεια δηλώνουμε εμφατικά την δέσμευση μας για δουλειά με συνέπεια και προοπτική. Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται ο καθοριστικός ρόλος του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς, το όποιο με την αναπτυξιακή του στρατηγική θα οδηγήσει την οικονομία της χώρας μας σε ανοδικό δίαυλο και θα προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες για κάθε ελληνικό σπιτικό που την παρούσα χρονική στιγμή δοκιμάζεται και υποφέρει. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες και κάθε νέα ιδέα που θα κατατεθεί στο τραπέζι προς διαβούλευση, θα κριθεί με τους ίδιους όρους, ανεξαρτήτως προέλευσης και με την προοπτική που της αρμόζει.
Όλα τώρα αρχίζουν και γι’ αυτό πρέπει να μείνουμε ενωμένοι με προσήλωση σε κοινούς στόχους και με τις αξίες που διέπουν την έως τώρα διαδρομή μας στο κοινωνικό στερέωμα, απογαλακτισμένοι από το παρελθόν, έχοντας ολοκληρώσει την αυτοκριτική μας .Το μέλλον μας ανήκει, το μέλλον δεν χαρίζεται, το μέλλον δεν περιμένει και εμείς πρέπει να φροντίσουμε να είμαστε συνεπείς με το ιστορικό μας ραντεβού, ώστε να κάνουμε την Ελλάδα σημείο αναφοράς και πηγή έμπνευσης και παραδειγματισμού για όλους. Αρκεί μόνο να το τολμήσουμε.
