Λένε πως ο Τσίπρας διέλυσε τους ΑΝΕΛ και το Ποτάμι. Ο Τσίπρας με το στενό επιτελείο του στην ουσία έχει διαλύσει πρώτα απ’ όλα τον δικό του πολιτικό χώρο. Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς έπαψε να έχει στρατηγική, κατεύθυνση και πρακτική ριζοσπαστική. Η αλοτρίωσή του ήρθε πολύ γρήγορα. Η εξουσία πάντοτε λειτουργεί διαλυτικά.
Ο Ριζοσπαστισμός τελείωσε πριν αρχίσει. Η Βουλή νομοθετεί (και μετά την έξοδο από τα μνημόνια) με τροπολογίες σε υπάρχοντες νόμους. Ριζοσπαστικός νόμος π.χ. για την Ενέργεια (και τις ανανεώσιμες πηγές), δεν σχεδιάζεται ούτε είναι στις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η παλιά κάστα συμφερόντων συνεχίζει να έχει το πάνω χέρι, στην Ενέργεια, στις Μεταφορές και στο λιανικό εμπόριο.
Στην ουσία τώρα ο κ. Τσίπρας είναι περιφερόμενος κι’ αφού έκαψε το σπίτι του, αναζητά στέγη σε ακατοίκητα ή εγκαταλελειμμένα κτίρια. Ψάχνει στο κέντρο, ή στην Σοσιαλδημοκρατία. Μέχρι στιγμής επιλέγει κάθε φορά την πιο εύκολη λύση. Στο καινούργιο σπίτι εγκαθίσταται χωρίς πολλές αντιστάσεις. Θέλει κάθε φορά να βάζει αυτός την «ατζέντα», τις «πολιτικές επιλογές» και το κοπάδι να ακολουθεί αδιαμαρτύρητα.
Έχει όμως ο ίδιος μια τοξικότητα δολοφονική όπως επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα. Όποιος τον «βοήθησε» να πάρει την εξουσία καβαλώντας στο αντιμνημονιακό κύμα, είναι στα πολιτικά αζήτητα (ο Αλαβάνος που τον πρότεινε και τον στήριξε, η Κωνσταντοπούλου, ο Στρατούλης, ο Λαφαζάνης, ο Μηλιός, ο Βαρουφάκης κλπ…). Όποιος παραμυθιάστηκε και του έστρωσε το κρεββάτι, κάηκε κυριολεκτικά (ιδίως οι ΑΝΕΛ και ο Καμένος). Ο θάνατός σου, η ζωή μου. Τώρα σχεδιάζει να μετακομίσει στην κεντροαριστερά, στο χώρο που κάλυπτε για χρόνια το ΠΑΣΟΚ.
Χωρίς ουσιαστική προσφορά στη χώρα θέλει, με επικοινωνιακούς τακτικισμούς, συνθήματα και πολιτική προπαγάνδα που κύριο στοιχείο της είναι ο διχασμός να γίνει ο «εθνάρχης» της «Αριστεράς». Όμως τώρα οι πολίτες (όχι οι οπαδοί, αυτοί δεν βλέπουν), έχουν πλέον μέτρο σύγκρισης.
Η διακυβέρνηση τεσσάρων χρόνων του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ δεν έχει θετικό πρόσημο. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε πως έφερε τρίτο μνημόνιο με επιπλέον «μέτρα» και χρέος για τους Έλληνες λόγω του χαμένου εξαμήνου της «διαπραγμάτευσης», ούτε πως αύξησε την φορολογία σε όλους, μείωσε μισθούς και συντάξεις (ο νόμος Καντρούγκαλου δημιούργησε συνταξιούχους δύο ταχυτήτων), με τον Βαρουφάκη επέβαλαν τα capital controls, πούλησαν τις πτωχευμένες τράπεζες, ο άδικος νόμος για τον ΕΝΦΙΑ έγινε δίκαιος και πολλά άλλα.
Στα θεσμικά θέματα, ακύρωσε το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος (που τελικά ήταν αχρείαστο), προσπαθεί να ποδηγετήσει την δικαιοσύνη (προστασία στους δικούς μας, διώξεις στους αντιπάλους), εργαλειοποιεί κάθε τι που θα τον διατηρήσει έστω για λίγο στην εξουσία. Νομοθετεί με τροπολογίες νόμων που έχουν μόνο ένα στόχο. Την εξαγορά ψήφων.
Και όλα αυτά γίνονται ενώ οι επιπτώσεις της πτώχευσης και της «λύσης» που έδωσε στο Σκοπιανό ζήτημα, αρχίζουν να φαίνονται σιγά – σιγά. Η αποδοχή σε όσους στήνουν «γέφυρες» από την κοινωνία είναι μηδαμινή. Η όλη ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα φόντο μιζέριας. Ο Τσίπρας μοιάζει να είναι ο τελευταίος υπερασπιστής του κρατισμού. Μπορεί να κρατήσει το «κάστρο» του πελατειακού κράτους που προσπαθεί να στήσει ; Μάλλον όχι.
Τα ΕΛΤΑ καταρρέουν μη μπορώντας να πληρώσουν ούτε την μισθοδοσία των υπαλλήλων τους, η ΕΒΖ (ζάχαρη) μετά την κρατική χρηματοδότηση έγινε προβληματική με χρέη. Η ΔΕΗ έχει ελλείμματα πάνω από 3,5 δις. ευρώ. Η ΛΑΡΚΟ χρωστάει 300 εκατ. ευρώ στην ΔΕΗ και έχει ζημιά 4.000 ευρώ για κάθε τόνο που παράγει. Ο αγώνας του Τσίπρα πλέον θυμίζει την πολιορκία της …Τύρου από τον Μ. Αλέξανδρο να μην πω (ανάποδα) την πολιορκία του Στάλιγκραντ.
Η ανθρωπότητα προχωρά μπροστά, ενώ ο (υποψήφιος) εθνάρχης της «Αριστεράς» ταμπουρωμένος στα ερείπια της ψωροκώσταινας και μη αναθεωρώντας το άρθρο 16 για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, θέλει να κρατήσει τα … φουσάτα του Στάνφορντ και του Χάρβαρντ απ’ έξω…
Και ο καιρός περνάει και τα θριαμβευτικά πρωτοσέλιδα για ανατροπή των δημοσκοπήσεων δεν εμφανίζονται. Το τραγικό με τους «εθνάρχες» τύπου Τσίπρα, είναι πως είναι αριστοτέχνες στην άμυνα, (ο τυχοδιωκτισμός τους κάνει ευκίνητους) και. καθυστερούν πολύ την πτώση του κάστρου. Με αποτέλεσμα όταν τελικά έρθει η κατάρρευση η καταστροφή να είναι απόλυτη. Όπως στην Τύρο με τον Μ. Αλέξανδρο…
Νίκος Καλογερόπουλος
Εκπαιδευτικός
